|
ALBERTO MACCHI, autor i reżyser teatralny, urodził się w Rzymie w 1941. Od 1958 współpracował z niektórymi pismami kulturalnymi. W 1962 opublikował dwa zbiory poezji. Pisze utwory sceniczne prozą, jak „Tunel” i „Stella C.”, ten ostatni przełożony także na język francuski. Tłumaczy teksty z francuskiego i angielskiego, i dokonuje adaptacji utworów Courteline’a, Moličre’a i Szekspira. |
| Swoją działalnością reżyserską sytuuje się w środowisku Rzymskiej Szkoły Teatru Awangardy, rozpoczynając ją w grupie „Beat 72”. Uczestniczy w laboratoriach i seminariach prowadzonych przez Lindsaya Kempa, Ellen Stewart, Carmela Bene, Jerzego Grotowskiego, Aleksandra Fersena i zdobywa doświadczenia u boku Giuliana Vasilicň, Pippa Di Marca i Daria D’Ambrosi. |
| Odbywa podróże po całym świecie, prowadząc badania i studia nad teatrem. W 1964 Macchi tworzy grupę teatralną „Teatro 84”, ale szybko ją porzuca by reżyserować spektakle w ramach współpracy z innymi grupami teatralnymi, pracować dla telewizji włoskiej RAI oraz innych nadawców, a także współpracować z samorządami miejskimi i innymi instytucjami. Cieszy się uznaniem publiczności i prasy; jest laureatem wielu nagród i wyróżnień. |
| Oto niektóre z bardziej reprezentatywnych spektakli w jego karierze artystycznej, wystawiane na scenach Włoch i innych krajów Europy: „Dolce Stil Novo in musica” według Dantego Alighieri, z udziałem Alberta Macchiego, w Rzymie w 1956 - „Salomč” Oskara Wilde’a, w Rzymie w 1984. - „Edyp” na podstawie Sofoklesa i Seneki. Spektakl otrzymał nagrodę ”Foyer des Artistes” w 1985 - „Foglie d’autunno sul Vittoriale” na podstawie utworu Gabriela D’Annunzio - „Who’s bad” musical według Michaela Jacksona - „L’Ottobrata” Ettore Petroliniego - „Quando noi, morti, ci destiamo…” Henryka Ibsena na Festiwalu Ibsenowskim Ischia 1987 - “Walden” według Davida Henry’ego Thoreau - „Wolodja” Alberta Macchiego. |
| Spektakl w stulecie urodzin Włodzmierza Majakowskiego - „Caravaggio” Alberta Macchiego. Sztuka teatralna w 1989 r., której światowa premiera odbyła się w 1992 r. w Teatro Centrale w Rzymie równolegle z wystawą Caravaggia w Palazzo Ruspoli, została wystawiona powtórnie w tym samym roku pod honorowym patronatem Ambasady Republiki Francuskiej przy Stolicy Apostolskiej, w Sali należącej do Centrum Saint Louis de France, w podziemiach kościoła San Luigi dei Francesi w Rzymie, a także w Sali ”Stenditoio” monumentalnego kompleksu San Michele a Ripa należącego do Ministerstwa Dóbr Kulturalnych i Środowiskowych. Spektakl otrzymał nagrodę UNESCO przyznaną przez Oddział UNESCO w Trapani w 1992 - “Il Custode del Sepolcro” Franza Kafki. |
| Spektakl pod Patronatem Ambasady Republiki Czech, w Rzymie w 1994. „Filippo Neri” Alberta Macchiego. Spektakl wystawiany w kościele Filipinów Santa Maria in Vallicella w Rzymie - „Beato Angelico” Alberta Macchiego. |
| Spektakl z udziałem Maura Bisso, Carla Pontesilli i Krystyny Szafrańskiej w kościele Św. Stanisława w Rzymie i Bazylice OO. Dominikanów Santa Maria sopra Minerva, w 1998, reżyser: Carlo Cianfarini - „Stanislao Kostka e il Teatro Gesuitico del XVI secolo” Alberta Macchiego. Spektakl wystawiany w Rzymie w kościele Jezuitów Sant’Andrea al Quirinale, z udziałem głosu Karola Wojtyły - Papieża Jana Pawła II; z udziałem Rafała Fleszara, Mariana Sojki, Tadeusza Dobrowolskiego i chóru ”Vox Poloniae” pod kierunkiem Marii Sobota Gromnickiej, powtórzony później w Watykanie w teatrze im. Piusa X, w 2003 - „Carlo Dolci” Alberta Macchiego. |
| Spektakl wystawiany w kościele Sant’Andrea al Quirinale w Rzymie i w Polsce w Muzeum Okręgowym w Tarnowie, z udziałem Zbigniewa Kłopockiego i Elwiry Romańczuk, w 2004 - „Gabriel Morvay” Alberta Macchiego. Spektakl wystawiany na scenach we Włoszech i w Polsce (Muzeum Okręgowe w Tarnowie - Ratusz) w 2006 roku, z udziałem Guida Ruvolo, Stanisława Świdra, Ewy Sawickiej i sopranistki Astrei Amaduzzi - „Cesare Baronio e L’Oratorio Filippino del XVI secolo” Alberta Macchiego. Spektakl wystawiany w kościele Santa Maria in Vallicella w Rzymie w 2007 - „Sen, a może nie” Luigiego Pirandella, Warsztaty Teatralny z udziałem Maura Bisso, w Teatrze “delle Emozioni” w Rzymie w 2008 - “Café Chantant e Varieté”. |
| Laboratoriun Teatralny w Teatrze Piccolo Re di Roma w Rzymie w 2009 - “Zygmunt Szczęsny Feliński”: dramat Alberta Macchiego, w 2009, w języku polskim, w kościele Wszystkich Świętych w Warszawie; obsada: Ignacy Gogolewski (Głos Piusa VII), Michał Janusz Grzegorzewski (Feliński), Elwira Romańczuk, Mirosław Nowak, Krzysztof Stosur, Claudio Buonavita; i w Teatrze Henryka Marconigo w Warszawie, w języku włoskim; obsada: Guido Ruvolo, Mauro Bisso (Głos Piusa VII), Angela Ottone e Mario Zaccaria - “Warsztaty Teatralny” w Teatrze Heryk Marconi w Warszawie w 2009 i 2010 prowadzone przez Ewę Sawicka, Guido Ruvolo, Elwirę Romańczuk, Olek Mincer, Katją Bert - „Człowiek Caravaggio” Alberta Macchiego, Spektakl wystawiany w Teatrze ”Oratorium” w Warszawie przez Grupę Teatralną ”Esperiente” w 2010, z okazji jubileuszu 400-lecia śmierci malarza i w 2011 na Polse" - L'Ali d'Amore", Irene Duclos Parentiego, w Pineto/Teramo Włochy i w Częstochową i Warszawie w Polse, Grupa Teatralna 'Esperiente'; obsada: Astrea Amaduzzi (Sopran) and Mattia Peli (Piano) - "Cecč" Luigiego Pirandella, Grupa Teatralna 'Esperiente', rezyseria Alberto Macchi, obsada: Nicola Sansotta, Adriana Calovini, Mariano Caldarella (Gianuario Aulicino), Alessandro Bruzzone) w Teatrze ”Ośrodka Kultury Ochoty” w Warszawie. Specjalista w zakresie Teatru Orientalnego, Macchi jest autorem dramatu „Shakiamuni”, jednoaktówki tłumaczonej na angielski. |
| Od 1986 prowadzi kursy, seminaria i laboratoria we Włoszech w szkołach powszechnych i dla aktorów. Jest pomysłodawcą „Teatru w Restauracji”, czyli utworów scenicznych grywanych we wnętrzach lokali, formuły, która przez sześć lat cieszyła się w Rzymie wielkim powodzeniem. Jako dyrektor artystyczny i reżyser uczestniczy w wielu imprezach, jak „Autentyczne Falsyfikaty”, pokazu towarzyszącego konferencji zorganizowanej przez Cartiera w Hotel Excelsior w Rzymie, pokazach mody przygotowywanych przez region Vicenza, inauguracji kolekcji „Maranello Rosso Ferrari” w Republice San Marino, „Międzynarodowej Nagrodzie Beato Angelico” dla Polski pod Honorowym Patronatem Kardynała Józefa Glempa, gdzie nagrodzeni zostali dwaj reżyserzy: Krzysztof Zanussi i Jerzy Grotowski. W 1995 Macchi publikuje w Rzymie tekst dramatu „L’Uomo Caravaggio” przygotowany pod opieką merytoryczną Prof. Miny Gregori i poprzedzony wstępem Prof. Stefanii Macioce. |
| Pisze utwory teatralne poświęcone biografiom postaci historycznych, wyposażone w obszerne noty i bibliografię, będące rezultatem wnikliwych studiów prowadzonych w bibliotekach i archiwach Włoch i Europy. |
| Powstają w ten sposób: „Margherita della Metola”, „Cristoforo Colombo”, „Alberto Magno e Tommaso d’Aquino”, „Caio Giulio Cesare”, „Cesare Baronio”, „San Filippo Neri”, „Edipo”, „Shakiamuni”, „Celestino V”, „Boris I”, „Licinio Refice”, „Cristina di Svezia”, „Sarah Bernhardt e Eleonora Duse”, „Hildegard von Bingen”, „Teodora Ricci”, „Lucrezia Borgia”, „Giordano Bruno”, „Beatrice Cenci”, „Matilde di Toscana”, „Bianca Cappello”, „Cecilia Gallerani”, „Giuseppe da Copertino”, „Salvador Rosa”, „Giorgio III Hannover”, „Cagliostro”, „Giuditta Tavani”, „Oscar Wilde”, „Don Bosco e Don Orione”, „Arcangela Paladini” (ze wstępem Jakopy Stinchelli, publ. 2004), „Beato Angelico” (ze wstępem Pippo di Marca), „Irene Parenti” (ze wstępem Angeli Sołtys, publ. 2006), „Pompeo Batoni” (ze wstępem ks. Kazimierza Przydatka S.J., publ. 2006), „Stanisław Kostka” (publ. częściowo w 2006, wprowadzenie ks. Józef Augustyn S.J.), „Carlo Dolci” (ze wstępem Maurizia Mariniego, publ. 2006 w dwujęzycznej wersji włoskiej i polskiej) e „Cesare Baronio”(publ. 2007 ze wstępem ks. Edoardo Aldo Cerrato C.O. Prokuratora Generalnego XX. Oratorianów Św. Filipa Neri). |
| Odkąd w 1996 przyjechał po raz pierwszy do Polski, Alberto Macchi odnalazł tam atmosferę szczególnie sprzyjającą badaniom i pracy literackiej. Decyduje się zatem rozwinąć swoją działolność w tym kraju. W ten oto sposób, poza seminariami i laboratoriami teatralnymi, które prowadzi przy rozmaitych instytucjach, i wystawianiem spektakli, podróżuje i poznaje Polskę poznając jej język i historię. Prowadzi badania i gromadzi materiały dokumentalne, co skłania go do tworzenia tekstów teatralnych o tematyce historycznej, jak „Stanisław Poniatowski” (pozytywnie oceniony przez Prof. Piotra Salwę z Uniwersytetu Warszawskiego, Stefana Bielańskiego z Uniwersytetu Jagiellońskiego, Gaetano Platanię z Uniwersytetu w Viterbo i Sante Graciottiego z Uniwersytetu „La Sapienza” w Rzymie), „Bona Sforza”, „Da Valdocco a Zduńska Wola”, „Brat Albert”, Róża Czacka”, „Stanisław Gabriel Morvay”, „Zygmunt Szczęsny Feliński”, „Cagliostro i Moszyński w Warszawie”, „Stanisław Kostka” i “Askeladden i Skogkatt: Bajka Norweżka” od Peter Christen Asbjřrnsen e Jřrgen Moen. |
| Alberto Macchi, od 1996 r. przebywa i pracuje przez większą część roku w Warszawie. W Rzymie opiekuje się swoją prywatną biblioteką i obszernym archiwum historycznym, gromadzącym biografie postaci z XVI, XVII i XVIII w., zawierające dokumenty, fotografie, nagrania audio i viedo, rysunki, grafiki, obrazy i utwory literackie. Od r. 1985 jest członkiem sekcji D.O.R i MUSICA należących do S.I.A.E. Dzisiaj działa najczęściej na terenie Europy, głównie jako badacz i autor tekstów teatralnych poświęconych biografiom postaci historycznych, współpracując od pewnego czasu z dr Angelą Sołtys, historykiem sztuki z Ośrodka Badań Historycznych i Kolekcji Zamku Królewskiego w Warszawie. Od r. 2009 do 2011 jest Dyrektorem Artystycznym teatru ”Enrico Marconi” działającego pod auspicjami stowarzyszenia ”Italiani in Polonia”. |
| Teatr ten, mieszczący się w XIX-wiecznych podziemiach kościoła Wszystkich Swiętych w centrum Warszawy, w swoim programie przewiduje repertuar prozatorski w języku włoskim, polskim, angielskim i francuskim, realizowany w ramach Stałego Laboratorium Teatralnego (Grupa Teatralna "Esperiente"). Przestrzeń ta, uruchomionaw kwietniu 2009 r. gościła już wśród publiczności znaczące osobistości polskiego życia kulturalnego i teatralnego. Wśród gości znaleźli się znani aktorzy polskich scen. Działalność teatru wspierają również artyści i uczeni z różnych krajów Europy. W jego wnętrzach odbyły się spektakle z udziałem rozmaitych artystów pochodzących z wielu krajów Europy. I gdziekolwiek by nie wykonywał swój zawód, zawsze ujawnia profesjonalizm i entuzjazm, które cechowały go i towarzyszyły mu przez całe życie. |
| Od r. 2011 jest Dyrektorem Artystycznym teatru ”Vistula University” w Warszawie. I gdziekolwiek by nie wykonywał swój zawód, zawsze ujawnia profesjonalizm i entuzjazm, które cechowały go i towarzyszyły mu przez całe życie |
|
LINKI
|
